Asfalty dzielą się na naturalne i sztuczne (ponaftowe, z ropy naftowej). Asfalty naturalne, używane od wieków (starożytny Rzym, Persja, Asyria) przeważnie w budownictwie drogowym, dzielą się na dwa rodzaje: 1. Asfalty pochodzenia skalnego, z żył asfaltowych znajdujących się w skałach (np. asfalt albański) oraz pochodzenia jeziorowego (np. asfalt trynidadzki). Występują one w postaci stałej lub półstałej, od mazi aż do twardych mas barwy ciemnobrunatnej lub czarnej. Masy te są bezwonne, topliwe i rozpuszczają się w dwusiarczku węgla. Największe złoża asfaltu naturalnego znajdują się na wyspie Trynidad, Maracaibo, na Uralu, Kaukazie, w Albanii, Francji, Szwajcarii, Włoszech, na Sycylii, w USA, Wenezueli i w okolicy Morza Martwego. Najbardziej rozpowszechnione na naszym rynku były asfalty Trynidad i Maracaibo, ostatnio zaś z dobrymi wynikami wprowadza się asfalt albański. Asfalty naturalne mają przeważnie zanieczyszczenia i wymagają odpowiedniego dostosowania do potrzeb produkcyjnych. Ze względu na dużą twardość poddaje się je przed zastosowaniem do robót drogowych tzw. fluksowaniu, tj. zmiękczaniu. Polega ono na dodawaniu do twardego bitumu miękkich bitumów, w celu podniesienia jego przenikliwości. 2. Skały bitumiczne, najczęściej wapienne a niekiedy piaskowce, przesycone bitumem asfaltowym w stosunku wagowym od 10 do 15%. Skały te są mielone i ubijane na nawierzchniach dróg przy zastosowaniu odpowiedniej temperatury. Nawierzchnie takie nazywają się asfaltami prasowanymi. Asfaltu mielonego używa się z dobrymi wynikami jako domieszki do innych typów nawierzchni asfaltowych.