Podstawowym materiałem do gruntowania żelaza jest minia ołowiana lub chromiany. Minia posiada zdolność chemicznego pasywowania żelaza. Najlepszym spoiwem dla minii jest pokost czysto lniany, który można mieszać z olejem lnianym zagęszczonym, o niskiej liczbie kwasowej. Do pomalowania środkowego należy używać bieli cynkowej z małą domieszką sadzy, w celu uzyskania barwy szarej. Zaleca się stosowanie jako spoiwa oleju lnianego zwykłego lub zgęszczonego. Do pomalowania wierzchniego należy używać barwideł o wybitnej odporności na wpływy mechaniczne i chemiczne, ze zwróceniem uwagi na kolor. Kolory jasne (np. biel cynkowa) są trwalsze, bo odbijają szkodliwe promienie ultrafioletowe. Nie zaleca się używania czerwieni żelazowej. Do pomalowania wierzchniego nadają się również brąz aluminiowy oraz pewne tlenki żelaza. Przy nadawaniu odpowiedniego koloru bieli cynkowej należy stosować barwidła odporne na słońce i wilgoć. Jako spoiwa zaleca się zagęszczone oleje lniany i tungowy; błona malarska oparta na tych spoiwach jest stosunkowo trwała, gładka i odporna na działanie wody, tlenu, kwasów i. promieni ultrafioletowych. Do konstrukcji podwodnych wskazane jest stosowanie spoiwa olejno-żywicznego (kopale z zawartością oleju), natomiast jako barwideł należy używać tu farb suchych na tlenkach żelaza. Malowanie może odbywać się zarówno ręcznie jak też przy zastosowaniu aparatów natryskowych (pistoletów). Natryskiwanie pistoletem oszczędza około 20% farby, oczywiście przy unikaniu nadmiernego ciśnienia. Niezależnie od powłok olejnych stosuje się powłoki bitumiczne i metaliczne.