Malowanie konstrukcji żelaznych i stalowych powłokami przeciwkorozyjnymi jest obecnie najbardziej rozpowszechnionym środkiem ochrony tych konstrukcji przed rdzą. Powłoka przeciwkorozyjna musi doskonale przylegać do malowanej powierzchni. Zapobiega ona rdzy nie tylko przez dokładne izolowanie od wilgoci, tlenu i od działania innych czynników atmosferycznych, lecz także przez pasywację powierzchni żelaza czy stali. Powłoka powinna wykazywać odpowiednią elastyczność, nieścieralność oraz odporność na światło i ciepło słoneczne. Skład farby powinien zapewniać powłoce samoczynne zobojętnienie kwaśnych substancji rozkładu spoiwa. Aby uczynić zadość tym wszystkim wymaganiom stosuje się z reguły trzy kolejno nakładane powłoki malarskie: warstwę gruntującą, pomalowanie środkowe (międzywarstwowe) i pomalowanie wierzchnie. Warstwa gruntująca, nakładana bezpośrednio na powierzchnię, musi wykazywać odpowiednią przyczepność do podłoża, pasywować powierzchnię na wpływy chemiczne i zobojętniać szybko kwasy pochodzące z rozkładu spoiwa. Elastyczność tej powłoki powinna gwarantować odporność na pękanie i kurczenie się pod wpływem ruchów cieplnych żelaza. Pomalowanie środkowe międzywarstwowe łączy warstwę gruntującą i zewnętrzną i chroni warstwę gruntującą od działania wody, tlenu i kwasów. Pomalowanie wierzchnie (zewnętrzne) ma za zadanie nie tylko nadać pomalowanej powierzchni estetyczny wygląd, ale również chronić obie warstwy znajdujące się pod spodem od wpływów atmosferycznych, światła i ciepła słonecznego oraz od uszkodzeń mechanicznych. Powinno ono zatem posiadać odpowiednią elastyczność i wyjątkową gładkość powierzchni.