John William Waterhouse

John William Waterhouse.

John William Waterhouse był brytyjskim malarzem, urodzonym w Rzymie w 1849 roku. Zdolności artystyczne niewątpliwie w pewnym stopniu odziedziczył po ojcu, który również wprowadził syna w podstawy malarstwa. Dalszą edukację w zakresie malarstwa przyszły artysta odbył w londyńskiej Królewskiej Akademii Sztuki. Choć życie malarza przypadło na drugą połowę XIX wieku, czyli czas budzenia się nowych prądów w sztuce, na przykład nowatorskiego impresjonizmu, Waterhouse pozostał wierny klasycznym metodom pracy. Historycy sztuki zaliczają wiele jego prac do nurtu neoklasycyzmu, co więcej malarzowi przyznaje się także miano prerafaelity. Prerafaelitami nazywano członków stowarzyszenia artystycznego, działającego w Londynie od 1848 roku. Uważali oni za swoją artystyczną ambicję przywrócić sztuce jej pierwotną godność, biorąc za wzór twórczość czasów renesansu i odrzucając pokusę tworzenia dzieł o skandalizującym wydźwięku.

Ilustracje do wielkich narracji.

Już pobieżny przegląd prac Waterhouse’a daje wyobrażenie o tym, jakie były jego twórcze ambicje i potwierdza tezę, że zgadzał się z postulatami wysuwanymi przez prerafaelitów. W jego twórczej wyobraźni rodziły się bowiem głównie ilustracje do wielkich brytyjskich narracji: obrazy tego artysty niejako wyciągnęły z mroków zapomnienia legendy arturiańskie, dały też nowe życie wątkom znanym ze sztuk Szekspirowskich. Wyjątkowo zdawały się go inspirować silne i nietuzinkowe postacie kobiece, występujące w owych narracjach i przydające im znacznej dawki dramatyzmu. Wiele twórczej uwagi poświęcił zwłaszcza postaci Ofelii, stwarzając trzy obrazy jej poświęcone: niestety to właśnie pracę nad wizerunkami tej postaci przerwał mu zły stan zdrowia, dlatego można tylko domniemywać, że Ofelia byłaby bohaterką większej ilości płócien. Waterhouse, czerpiąc wzory z klasycznych dzieł sztuki, chętnie prezentował też sceny mitologiczne, skupiał się również na wyobrażeniu postaci alegorycznych. Obrazem, który przydał mu największej sławy i zaszczytów za życia było przedstawienie postaci Snu i Śmierci, ukazanych jako bracia i spoczywających obok siebie, każdy w innym rodzaju snu. Artysta posługiwał się farbami olejnymi, a jego obrazy odznaczają się mistrzowskim operowaniem światłem i światłocieniem. Malarz ten stworzył w ciągu swego życia ponad dwieście obrazów, które prezentował na dorocznych wystawach, organizowanych przez Royal Academy. W 1895 roku dołączył do tego zaszczytnego towarzystwa, co znacząco podniosło jego prestiż w środowisku artystycznym.