Kleje otrzymywane są przez obróbkę chemiczną względnie mechaniczną następujących surowców: a) jeżeli chodzi o kleje zwierzęce czyli glutynowe (klej skórny, bursztynowy, kostny, kazeinowy) — odpadków poubojowych względnie, mleka odtłuszczonego, b) jeżeli chodzi o kleje roślinne (np. malarskie) — ziemniaków lub mączek pochodzenia roślinnego, c) jeżeli chodzi o kleje z tworzyw sztucznych — bakelitu, aminoplastów lub innych tworzyw sztucznych. Zasadniczą i wspólną cechą wszystkich rodzajów kleju jest zdolność trwałego łączenia czyli sklejania różnych lub jednakowych materiałów. Kleje można stosować „na zimno” lub „na gorąco”, zależnie od rodzaju kleju, jak również od charakteru czy przeznaczenia sklejanych materiałów. Jak wynika z powyższej klasyfikacji, zależnie od pochodzenia rozróżnia się kleje zwierzęce czyli glutynowe, kazeinowe, roślinne i kleje z tworzyw sztucznych. Do grupy klejów zwierzęcych zalicza się jako typowe, kleje skórny i kostny. W zasadzie trzeba również do tej grupy zaliczyć kleje kazeinowe, pochodzące z mleka odtłuszczonego, klej albuminowy, otrzymywany z krwi i klej rybi czyli karuk. W praktyce jednak pojęcie klejów zwierzęcych przyjęło się wyłącznie w odniesieniu do kleju skórnego i kostnego. Podział ten został utrzymany przy omawianiu klejów w niniejszym rozdziale. Kleje produkowane z tworzyw sztucznych stosowane są szeroko do robót stolarskich o specjalnym przeznaczeniu, ze względu na wyjątkową odporność na wpływy wilgoci, wody i temperatury oraz ze względu na trwałość. Wielostronność potrzeb budownictwa stwarza ogromne możliwości stosowania wszelkiego rodzaju klejów, czy to jako lepiszcza do robót stolarskich, spoiwa do farb malarskich klejowych lub domieszki do zaprawy gipsowej, czy to do robót elektrotechnicznych, instalacyjnych (do izolowania rur), do przyklejania folii z tworzyw sztucznych przy wykładaniu zbiorników, kanałów itp., czy wreszcie jako lepiszcza do konstrukcji drewnianych klejonych. Duże ilości kleju zwierzęcego stosuje się do produkcji pianobetonów.