Ochry. Synonim: ugry. Są to naturalne glinki kaolinowe z tlenkami żelaza. Ochry dzieli się na: tłuste, z mniejszą zawartością Si02 i chude, z większą zawartością tego składnika. Farby olejne na ochrach tłustych wysychają wolno, na ochrach chudych są wyjątkowo twarde. Ochry nie mogą zawierać barwników organicznych. Powinny wykazywać następujące własności: zawartość tlenków żelaza w przeliczeń ruina Fe203 co najmniej 15%,, zawartość wapnia i magnezu najwyżej 5%; obecność związków wapnia zmniejsza zdolność krycia, c. wł. 2,2—3,3, liczba olejowa 20—60. W obrocie spotyka się odmiany ochr: satynobry i ugry. Należy odróżniać ochry jasne, czerwone, złociste, brunatne olejno-klejowe, podłogowe: jasne, średnie i ciemne do robót olejnych oraz satynobry olejno-klejowe średnie i ciemne. W technice malarskiej używa się ochr według normy Roboty malarskie. Najczęściej stosuje się je do malowania prowizorycznych budynków przy urządzaniu placu budowy oraz do podbarwiania gruntów pokostowych na drewno. Nadają się jako barwidła do farb klejowych, olejnych, krzemianowych i emulsyjnych. Ponieważ ochry chude mają mniejszą zdolność krycia, a dają cienkie powłoki malarskie, używa się ich do farb olejnych podłogowych. Dystrybutor sprzedaje ochry: jasne, olejne, złociste olejne, brunatną olejno-klejową, podłogową jasną olejną, podłogową średnią i ciemną. Poza tym sprzedawane są satynobry średni i ciemny olejno-klejowe. Opakowaniem powinny być uszczelnione beczki drewniane wykładane papierem i posiadające wypalane napisy. Napis winien zawierać nazwę i znak wytwórni, nazwę farby, Nr beczki oraz wagę brutto i netto. Opakowaniem zastępczym są worki papierowe z kilku grubości papieru.