Ogólne wiadomości o korozji atmosferycznej. Korozją metali w atmosferze rządzą prawa elektrochemicznej teorii korozji. Stwierdzenie to pochodzące od de La Rive (1856) było później podbudowane badaniami takich uczonych jak Whitney, Evans, Akimow i Vernon . Teoria elektrochemiczna korozji dotyczy zarówno metali nieżelaznych jak i żelaza. Dla łatwiejszego jej zrozumienia celowe jest zapoznanie się z nią na przykładzie żelaza, tym bardziej, że środki do ochrony czasowej przede wszystkim stosowane są do zabezpieczenia tego właśnie metalu, będącego podstawowym materiałem w przemyśle metalowym. Według teorii elektrochemicznej warunkiem koniecznym w procesie korodowania metalu jest przepływ prądu elektrycznego. Aby mógł przebiegać prąd elektryczny, na powierzchni metalu musi się znajdować elektrolit, np. rozpuszczone w wodzie sole, kwasy, zasady, bądź rozpuszczony w wódzie inny związek chemiczny tworzący elektrolit. Elektrolitem tym może być w praktyce woda deszczowa, wykondensowana wilgoć tworząca cienki film (warstewkę) albo też cząstki kurzu i pyłu węglowego z zaadsorbowaną powierzchniowo wilgocią. Korozja elektrochemiczna jest wywołana działaniem ogniw korozyjnych. Atom żelaza, niosąc dwa elektryczne ładunki dodatnie, odrywa się od powierzchni żelaza i przechodzi do roztworu jako jon. W reakcji tej uwalniają się dwa elektrony, które ładują ujemnie powierzchnię metali. Skutkiem reakcji jest powstanie tzw. potencjału elektrodowego. W podobny sposób tworzenie się jonów wodorowych z atomów wodoru wskutek ich rozkładu powoduje wystąpienie potencjału elektrodowego.Potencjały te nie są sobie równe. Z tego względu przy połączeniu elektrody żelaznej z rurką platynową omywaną przez wodór powstanie różnica potencjałów, którą można zmierzyć za pomocą potencjometru; wynosi ona 0,44 V.