Różnice potencjałów na elektrodzie. Różnice potencjałów względem elektrody wodorowej można w ten sposób określić dla różnych metali. Ich wartości mogą mieć znak minus lub plus, tzn. mogą być większe lub mniejsze od zera w skali względnej. Różnica potencjałów elektrody platynowej omywanej wodorem i elektrody srebrnej ma znak przeciwny niż w omawianym poprzednio przypadku. Różnice potencjałów mierzone za pomocą potencjometru w stosunku do elektrody wodorowej przyjętej za elektrodę standardową. Metale alkaliczne i ziem alkalicznych (np. Na lub Ca), które mają elektrony zewnętrznej orbity związane luźniej, wykazują większą różnicę potencjałów niż żelazo. Odwrotnie metale szlachetne, np. srebro, wytwarzają mniej elektronów niż wodór i dlatego znajdują się poniżej wodoru na skali potencjałów. Elektroda oddając elektrony do zewnętrznego obwodu jest anodą, a elektroda otrzymująca elektrony z zewnętrznego obwodu jest katodą. Jeśli istnieje styk między katodą a anodą, wyższy potencjał anody powoduje przepływ elektronów do katody. Korozja przebiega w ten sposób, że anoda ulega rozpuszczeniu, a metal przechodzi w stan jonowy z uwolnieniem elektronów. Wodór wydziela się na katodzie wskutek połączenia się z elektronami przechodzącymi od anody jonów wodorowych istniejących w wodzie, która jest jak wiadomo częściowo zdysocjowała na jon H+ i jon (OH)- Proces wydzielania się wodoru na katodzie. Należy zaznaczyć, że ubytek jonów H+, które po połączeniu się z elektronami wydobywają się z roztworu jako gaz (wodór), powoduje zwiększenie się stężenia jonów wodorotlenowych (OH)” w pobliżu katody. Wzrost zawartości jonów wodorotlenowych jest równoznaczny ze wzrostem alkaliczności w obszarze przykatodowym, czyli ze wzrostem pH.