Podział środków zapalniczych

Środki zapalcze dzielą się na: 1. Lonty detonujące. 2. Lonty prochowe, wolno płonące. 3. Lonty prochowe szybko płonące. 1. Lonty detonujące posiadają rdzeń z materiałów miażdżących, jak melinit, trotyl, piorunian rtęci z domieszką parafiny inne. Osłoną w tych lontach bywają rurki ołowiane lub cynowe, taśmy z bawełny oraz tkaniny bawełniane, których kolejne warstwy powlekane są woskiem jako środkiem impregnującym. 2. Lonty prochowe wolno płonące, czyli tzw. sznur Bickforda w różnych odmianach. Są to rurki z przędzy lub z taśmy, wypełnione prochem strzelniczym, czyli posiadające rdzeń prochowy. Wierzchnią część lontu nasyca się impregnatem przeciwwilgociowym, uodporniającym także przeciw gazom spalinowym i uszkodzeniom mechanicznym. ; v 3. Lonty prochowe szybko płonące posiadają rdzeń prochowy w sznurze bawełnianym lub lnianym bez powłoki ochronnej. Lonty te spalają się błyskawicznie (z szybkością 100 lub 200 mb na sek.). Do materiałów wybuchowych bezpośrednio wybuchających albo rozsadzających stosuje się lonty prochowe wolno lub szybko płonące i zapalniki elektryczne. Szybkości detonacyjne lontów wynoszą 5000,’ 6000 oraz 7000 m na sek., zależnie od rodzaju rdzenia i osłony. Najistotniejszą własność lontów detonacyjnych stanowi możność użycia i zapalenia bez potrzeby zastosowania spłonki. Lonty szybko płonące stosuje się w wypadkach konieczności równoczesnego zapalenia wielu ładunków.