Suszenie w suszarniach. Przeprowadza się je przez umieszczenie mokrych wyrobów w komorze ogrzewanej do temperatury na określony doświadczalnie 100 – 120°C okres czasu. Zabieg ten daje dobre wyniki wtedy, gdy powierzchnia wyrobu nie jest pokryta korozyjnie działającymi substancjami zanieczyszczającymi wodę, Zwykle konieczne jest stosowanie do ostatniego płukania wody destylowanej (kondensatu) lub pasywowanie powierzchni, np. w preparacie BF2, o stężeniu 0,5 – 1%. Dobre wyniki daje również zastosowanie płukania przed osuszeniem w 2 – 5% roztworze mydła; proces ten stosuje się przeważnie po czernieniu w kąpielach alkalicznych. Po fosforanowaniu konieczne jest zastosowanie pasywacji w roztworze chromianów, gdyż inaczej istnieje duże niebezpieczeństwo skorodowania wyrobów w czasie procesu suszenia. Dobre wyniki uzyskiwano w przypadku czułych na skorodowanie powierzchni stali, gdy używano kąpieli pasywujących. Zabieg pasywowania przed osuszeniem w suszarniach jest niezbędny szczególnie wtedy, gdy suszarnia nie jest zaopatrzona w silnie działające urządzenia wyciągowe niedopuszczające do podwyższenia stężenia pary wodnej poza niebezpieczną dla metalu granicę. Suszarnie z wentylatorem znacznie zmniejszają prawdopodobieństwo występowania korozji nalotowej w czasie suszenia. Mokre części można szybko wysuszyć stosując wirówki. Najlepsze wyniki dają wirówki z nadmuchem ciepłego powietrza. Podstawową zasadą jaką należy kierować się przy suszeniu jest szybkość przeprowadzenia zabiegu i jego dokładność, przy czym powierzchnia powinna być w zasadzie spasywowana, szczególnie jeśli mamy do czynienia ze stalą lub żeliwem.