Wosk pszczeli. Synonim: wosk pszczelny, wosk naturalny. Wosk, będący wydzieliną pszczół, otrzymuje się z plastrów pszczelich przez wytapianie i wyprasowanie. W zależności od surowca i sposobu przerobu otrzymuje się trzy gatunki wosku: I — czysty, koloru białego lub jasnożółtego o jednolitym przełomie, II — czysty, koloru żółtego lub jasnobrunatnego, III — brunatny, ciemnobrunatny (prawie czarny) lub szary. Na rynku znajduje się również wosk ekstrahowany, używany do celów technicznych. Wosk pszczeli, którego głównym składnikiem są estry kwasów- tłuszczowych (70—75%) jest materiałem bardzo plastycznym, łamliwym. Charakteryzuje się jednorodnym przełomem. C. wł. przy temperaturze 15°C wynosi 0,956—0,965, punkt topliwości 62—65°C, liczba kwasowa 19—21, liczba zmydlenia (ilość mg KOH potrzebna do zmydlenia 1 g wosku) dla czystego wosku 91— 97, dla wosku częściowo zanieczyszczonego cerezyną około 106. Rozpuszcza się w chloroformie, alkoholu (częściowo), eterze i benzynie, jest nierozpuszczalny w wodzie. Można go bielić przy pomocy węgla aktywnego, ziemi okrzemkowej, wody utlenionej i innych związków utleniających. Oznaczenie liczby kwasowej, c. wł. i punktu topliwości ułatwia wykrycie zafałszowania wosku. Wosk pszczeli bywa często fałszowany przez dodanie parafiny, stearyny, żywicy, łoju, kalafonii, talku, gipsu, kredy lub innych wosków (montana, cerezyny i wosków syntetycznych). Nie powinien mieć zjełczałego zapachu, nie powinien przylepiać się do zębów (zafałszowany łojem), ugniatany w ręku nie powinien być śliski (zafałszowany cerezyną) . Wosk pszczeli używany jest w budownictwie obecnie głównie jako materiał izolacji elektrycznej do aparatur precyzyjnych. Znajduje również zastosowanie w robotach tynkarskich (stiuki gipsowe) i stolarskich, które stanowiły dawniej jego główne zastosowanie. Obecnie ogranicza się bardzo zużycie wosku do tych celów, ze względu na jego deficytowość. W przemyśle stosowany jest wosk pszczeli do celów teletechnicznych.