Kauczuk syntetyczny (sztuczny). Kauczukiem syntetycznym są polimery węglowodorów nienasyconych o sprzężonych podwójnych wiązaniach, jak butadien, metylobutadien, dwumetylobutadien. Największe zastosowanie posiada kauczuk butadienowy, produkowany w Polsce pod nazwą „KER” zalkoholu (produkcja eksperymentalna), w Rosji — jako kauczuk „SKA” (z ropy naftowej) i „SKB” (z alkoholu), w Niemczech – Buna 85 i 115 (z acetylenu). „KER” ma ciężar gatunkowy 0,87—0,9 a cyfrę plastyczności (przeciętna według Wiliamsa) — 0,8. Wymienione kauczuki butadienowe wykazują po wulkanizacji większą odporność na starzenie, większą odporność na gorąco i działanie chemikalii oraz mniejszą wytrzymałość na rozerwanie, aniżeli kauczuk naturalny. Drogą polimeryzacji winiloacetylenu wytwarza się radziecki Sowpren i amerykański Neopren. Kauczuki te są elastyczne, odporne na ścieranie, odporne na działanie olejów, nieprzepuszczalne dla gazów, wytrzymałe na wysoką temperaturę. Przez polimeryzację butadienu ze styrenem otrzymuje się w Niemczech Bunę S, a z nitrylem kwasu akrylowego — Perbunan, wysokoodporny na benzynę i oleje. Innym rodzajem kauczuku syntetycznego są tiokole, perdureny, resinity, etanity, otrzymywane przez kondensację dwuchlorowanych węglowodorów (np. dwuchloroetan) z wielosiarczkiem alkaliów (np. wielosiarczek sodu). Tiokole i analogiczne związki odznaczają się dużą odpornością chemiczną, nie rozpuszczają się w rozpuszczalnikach organicznych, olejach i smarach. Wadą ich jest mała wytrzymałość na temperaturę (do 70°C), mniejsza elastyczność i mniejsza wytrzymałość na wydłużenie i rozerwanie, aniżeli kauczuku naturalnego. Produkcja kauczuku syntetycznego ma za zadanie nie tylko zastąpienie kauczuku naturalnego, lecz również stworzenie produktu równorzędnego, a nawet lepszego aniżeli kauczuk naturalny.