Kauczuk naturalny otrzymuje się z soku mlecznego (lateks) wielu roślin tropikalnych rosnących w strefie podzwrotnikowej, jak również niektórych roślin uprawianych w klimacie umiarkowanym. Do roślin kauczukodajnych uprawianych na terenie Rosji, a ostatnio i w Polsce, należy Cocsagys. Kauczuk jest substancją koloidalną stanowiącą około 40% zawartości soku mlecznego. Na rynku światowym rozróżnia się trzy podstawowe gatunki kauczuku: biała krepa (pale crepe), brunatna krepa (brown crepe) i smoked sheets. Kauczuk jest materiałem elastycznym i plastycznym. W temperaturze 50°C daje się przerabiać i formować, poniżej 0°C jest twardy. Rozpuszcza się w benzolu, benzynie, dwusiarczku węgla, trójchloroetylenie – trichlor. Przez poddanie kauczuku procesowi wulkanizacji (ogrzewania w temperaturze około 140°C z siarką i chlorkiem siarki), otrzymuje się gumę — jeden z podstawowych współczesnych artykułów przemysłowych. Własności gumy zależą od domieszek stosowanych przy wulkanizacji. Najważniejszą domieszką jest siarka. W zależności od ilości siarki przy wulkanizacji otrzymuje się gumę miękką, elastyczną (1—4% siarki) lub twardą — ebonit (25—50% siarki). W budownictwie stosuje się gumę porowatą i gumę podłogową (20—30% siarki) jako materiał do izolacji akustycznej, do wykładania podłóg wszelkich pomieszczeń, w których zachodzi konieczność tłumienia dźwięków. Gumę twardą — ebonit stosuje się jako materiał do wyrobu izolacyjnych płyt elektrotechnicznych, używanych przy pracach eletromontażowych. Niezależnie od powyższego budownictwo zużywa wyroby z kauczuku (opony i dętki oraz wyroby techniczne, jak wszelkiego rodzaju węże do tlenu, węże do acetylenu, węże do wody, pasy klinowe, transporterowe itp.).