Lepik asfaltowy na zimno (do stosowania na zimno). Produkowane są dwa typy lepiku asfaltowego (bitumicznego) na zimno: typ A – bez wypełniacza, rzadszy, do rozprowadzania przy pomocy szczotki, oraz typ B — z wypełniaczem, gęstszy, do rozprowadzania szpachlą lub łopatką. Lepiki obu wymienionych typów bazowane są na podkładzie asfaltowym; są one mieszaniną odpowiednich gatunków asfaltów przemysłowych oraz dodatków podwyższających temperaturę mięknienia i zwiększających przyczepność (żywica, pak tłuszczowy) i dodatków upłynniających lotnych (solwentnafta, benzol surowy i podobne). Do lepików typu B dodaje się ponadto włókna roślinne, mineralne lub zwierzęce, tworzące stały szkielet lepiku, jak np. azbest włóknisty, wełnę żużlową, sierść króliczą. Lepiki asfaltowe na zimno stosowane są na zimno lub po słabym podgrzaniu (nie wyżej 40°C). Przykład zastosowania: typ A — lepienie papy z papą lub papy z*toetonem, gdy stosowanie lepików na gorąco natrafia na trudności a czas wysychania nie gra roli (np. izolacja pozioma i pionowa fundamentów, ciężkie wielowarstwowe izolacje tarasów, stropów, mostów, tuneli, itp. a także w chłodniejszych i wilgotnych porach roku, przy izolacji płaszczyzn o spadku nie przekraczającym 10°; typ B — jak typ A, lecz przy izolacji płaszczyzn o spadku większym niż 10°. • Przed zastosowaniem lepiku na powierzchni betonu należy do zagruntowania powierzchni użyć roztworu asfaltowego. Według polskich norm lepiki powinny być opakowane w szczelnie zamykane bębny blaszane dowolnej wielkości. Na opakowaniu powinna znajdować się nalepka z następującymi danymi: nazwa lepiku, ciężar brutto i netto, nazwa i adres wytwórni oraz data produkcji. Opakowanie winno być przedmiotem szczególnej dbałości.