Szkło piankowe. Otrzymuje się go przez spiekanie sproszkowanego szkła aż do stopnienia i spienienia (pod działaniem związków pianotwórczych, powodujących pienienie szkła w wysokiej temperaturze i zakrzepnięcie masy w stanie piany). Szkło piankowe ma następujące własności: c. obj. 0,3—0,45; współczynnik przewodnictwa cieplnego 0,08-—0,1; wytrzymałość na ściskanie (w zależności od c. obj.) 1—60 kg/m2; nasiąkliwość dla płyt: o porach przeważnie zamkniętych — do 8,5% objętości, częściowo zamkniętych — do 30% objętości, przeważnie otwartych — powyżej 30% objętości; współczynnik dźwiękochłonności 0,25—0,4 przy 512 drganiach na sek.; wilgotność około 0,5%; strukturę niejednorodną, o porach 1—5 mm; odporność na temperaturę do 150°C (powyżej 200°C pęka, w zetknięciu z ogniem rozpryskuje się); odporność na ługi, kwasy i mikroorganizmy. Poza dużymi zaletami jako materiał izolacyjny do izolacji termicznej i akustycznej wykazuje szkło piankowe szereg innych zalet: jest materiałem lekkim, mechanicznie wytrzymałym, daje się łatwo obrabiać i łączyć z innymi materiałami. Produkowane jest w postaci płytek o wymiarach 500X250X50 — 70 mm i połówek płytek o wymiarach 250X250X25 — 35 mm. Ciężar jednej płytki wynosi 3,5—4 kg, 1 m3 płytek — około 30 kg; powierzchnia jednej płytki wynosi 0,125 rn2, c. obj. 0,3—0,45. Przemysł krajowy produkuje na razie szkło o niejednorodnych własnościach.